Είναι που, πώς να σ’ το πω, είσαι όλα αυτά που θέλω κι αγαπώ, μην πονάς και μη μου κλαις, θα `μαι δίπλα σου για πάντα, αν το θες κι όσα ψέματα σου είπαν, γίναν χθες.
Σώπα, δεν πονάνε τα πουλιά, έχουν στους ανέμους τη φωλιά.
Ξέχασέ τα τα πικρά, τα πικρά τα λόγια, τα σκληρά, κάθε κύμα σταματάει στη στεριά φεύγει η μπόρα, κοίτα, φως και ξαστεριά, τ’ αεράκι ανασαίνει στα φτερά.
Σώπα, δεν πονάνε τα πουλιά, έχουν στους ανέμους τη φωλιά, κάνουν, πάντα, πέταγμα ψηλά, κάτω, βλέπουν πόνο κι ερημιά.
|
Ine pu, pós na s’ to po, ise óla aftá pu thélo ki agapó, min ponás ke mi mu kles, tha `me dípla su gia pánta, an to thes ki ósa psémata su ipan, ginan chthes.
Sópa, den ponáne ta puliá, échun stus anémus ti foliá.
Kséchasé ta ta pikrá, ta pikrá ta lógia, ta sklirá, káthe kíma stamatái sti steriá fevgi i bóra, kita, fos ke ksasteriá, t’ aeráki anaseni sta fterá.
Sópa, den ponáne ta puliá, échun stus anémus ti foliá, kánun, pánta, pétagma psilá, káto, vlépun póno ki erimiá.
|