Ένα παιδί τριανταφυλλί
ήρθε μου πήρε το φιλί
κι έγινε δέντρο αμάραντο
μες στην παρθένα πλάση.
Δεν τη γνωρίζω την ιτιά από την πέρα όχθη,
δεν την ανάβω τη φωτιά σ’ απρόσιτη κορφή.
Λυθήκανε τα χέρια μου, λύγισε το κορμί μου,
εκεί που δέντρο ατίθασο σκύβει για να λουστεί.
Εκεί που η νύχτα χάνεται μες στ’ ουρανού τα δάση,
εκεί που εσύ περίμενες τ’ άστρο σου να σβηστεί.
Ποιος θα μπορούσε να το πει
πως ήμουν ήλιος το πρωί
και μια φωτιά τη Δύση.
|
Έna pedí triantafillí
írthe mu píre to filí
ki égine déntro amáranto
mes stin parthéna plási.
Den ti gnorízo tin itiá apó tin péra óchthi,
den tin anávo ti fotiá s’ aprósiti korfí.
Lithíkane ta chéria mu, lígise to kormí mu,
eki pu déntro atíthaso skívi gia na lusti.
Eki pu i níchta chánete mes st’ uranu ta dási,
eki pu esí perímenes t’ ástro su na svisti.
Pios tha boruse na to pi
pos ímun ílios to pri
ke mia fotiá ti Dísi.
|