|
Δεν έχει “τι”, δεν έχει “πως”
Της ταινίας μας το φως
Μια κηλίδα μόνο σκάει
Και το καίει και το γυρνάει
Την ελένε Μακρονήσι
Ο λαός έχει νικήσει
Σκάει αλυσιδωτός
Μες στο αίμα του παντός
Προδοσίες και ψευτιές
Και μουρλές πολιτικές
Όποιος λύγισε εκεί
Λέω για πάντα έχει σωθεί
Όχι που είναι στη ζωή
Μα που υπόφερε πολύ
Τέτοιο φως που αιμορραγεί
Θέλω να αναστηθεί
Με το “τι” και με το “πως”
Σαν καρκίνος θα με τρως
Ξέρω ανθρώπους σαν και σας
Που μου λεν μην τα ρωτάς
Γύρω στο ’48
Πέρασα από ‘κεί κι εγώ
Ήταν μέρες φοβερές
Η Μακρόνησος που λες
Κι όμως τώρα που κι εγώ είμαι κει
Μες το φιλμ του Παντελή
Νιώθω πρώτη μου φορά
Τι σημαίνουν όλα αυτά
Νιώθω άλλος κι άλλη μια
Χαιρετώ με την γροθιά
Δεν έχει τι, δεν έχει που
Στις οθόνες του λαού
|
Den échi “ti”, den échi “pos”
Tis tenías mas to fos
Mia kilída móno skái
Ke to kei ke to girnái
Tin eléne Makronísi
O laós échi nikísi
Skái alisidotós
Mes sto ema tu pantós
Prodosíes ke pseftiés
Ke murlés politikés
Όpios lígise eki
Léo gia pánta échi sothi
Όchi pu ine sti zoí
Ma pu ipófere polí
Tétio fos pu emorragi
Thélo na anastithi
Me to “ti” ke me to “pos”
San karkínos tha me tros
Kséro anthrópus san ke sas
Pu mu len min ta rotás
Giro sto ’48
Pérasa apó ‘ki ki egó
Ήtan méres foverés
I Makrónisos pu les
Ki ómos tóra pu ki egó ime ki
Mes to film tu Pantelí
Niótho próti mu forá
Ti simenun óla aftá
Niótho állos ki álli mia
Cheretó me tin grothiá
Den échi ti, den échi pu
Stis othónes tu lau
|
