Στο αψηλότερο βουνό
χαράματα με βρήκαν
να λέω το τραγούδι μου
που το ’πνιγε ο καημός
κι όσα πουλιά μ’ ακούσανε
όλα με λυπηθήκαν
και λύθηκε σε δάκρυα
κι ο μαύρος ουρανός
Αχ τ’ αγαπώ και δεν το ξέρει
το ’μαθε και δε με θέλει
Γιατρέ δε θέλω γιατρικό
και πάνε στη δουλειά σου
και πες και στη μανούλα μου
να κλάψει πιο πικρά
Τον πόνο που ‘χω στην καρδιά
δεν γράφουν τα χαρτιά σου
ο πόνος που ‘χω στην καρδιά
δεν παίρνει γιατρειά
Αχ τ’ αγαπώ και δεν το ξέρει
το ’μαθε και δε με θέλει
|
Sto apsilótero vunó
charámata me vríkan
na léo to tragudi mu
pu to ’pnige o kaimós
ki ósa puliá m’ akusane
óla me lipithíkan
ke líthike se dákria
ki o mavros uranós
Ach t’ agapó ke den to kséri
to ’mathe ke de me théli
Giatré de thélo giatrikó
ke páne sti duliá su
ke pes ke sti manula mu
na klápsi pio pikrá
Ton póno pu ‘cho stin kardiá
den gráfun ta chartiá su
o pónos pu ‘cho stin kardiá
den perni giatriá
Ach t’ agapó ke den to kséri
to ’mathe ke de me théli
|