|
Νύχτα δεν ήτανε, δεν ήταν,
λίγος ύπνος, μια σταλιά,
λίγο αποκοιμήθηκα,
αχ, και τι ονειρεύτηκα,
λίγο αποκοιμήθηκα,
αχ, και τι ονειρεύτηκα.
Ωχ, τι όνειρο ήταν εκείνο
τ’ άτι μου, τ’ ολόμαυρο,
κάτωθέ μου χόρευε,
χόρευε τρελό χορό,
κάτωθέ μου χόρευε,
χόρευε τρελό χορό.
Ωχ, τι άνεμοι φυσήξαν,
άνεμοι ανατολικοί,
πάει το μαύρο μου σκουφί
απ’ την τρελλοκεφαλή.
Τ’ όνειρο εκείνο, τ’ όνειρό μου,
ο Κοζάκος το εξηγεί,
κατ’ ανέμου θα χαθεί
τέτοια τρελλοκεφαλή,
κατ’ ανέμου θα χαθεί
τέτοια τρελλοκεφαλή.
|
Níchta den ítane, den ítan,
lígos ípnos, mia staliá,
lígo apokimíthika,
ach, ke ti onireftika,
lígo apokimíthika,
ach, ke ti onireftika.
Och, ti óniro ítan ekino
t’ áti mu, t’ olómavro,
kátothé mu chóreve,
chóreve treló choró,
kátothé mu chóreve,
chóreve treló choró.
Och, ti ánemi fisíksan,
ánemi anatoliki,
pái to mavro mu skufí
ap’ tin trellokefalí.
T’ óniro ekino, t’ óniró mu,
o Kozákos to eksigi,
kat’ anému tha chathi
tétia trellokefalí,
kat’ anému tha chathi
tétia trellokefalí.
|
