|
Σαν το κλαδί που έσπασε
και δε θα ξανανθίσει,
σαν πλοίο που ναυάγησε
σε θάλασσα, σε θάλασσα βαθιά,
τραγούδι που ‘μεινε μισό
και δε θα ξαναρχίσει,
σαν τη φωτιά που έσβησε
και δεν ζεσταίνει πια:
Η δική μας η αγάπη
μια για πάντα πέθανε
και τα πιο μεγάλα λάθη
μη ρωτάς ποιος έκανε.
Σαν κρύσταλλο που ράγισε
και δεν ξανακολλάει,
σαν το πουλί που έφυγε
και πάει σ’ ά , και πάει σ’ άλλη γη,
σαν μια χαρά που πέρασε
και δεν ξαναγυρνάει,
σαν όνειρο που χάθηκε
σαν ήρθε η αυγή:
Η δική μας η αγάπη
μια για πάντα πέθανε
και τα πιο μεγάλα λάθη
μη ρωτάς ποιος έκανε.
|
San to kladí pu éspase
ke de tha ksananthísi,
san plio pu nafágise
se thálassa, se thálassa vathiá,
tragudi pu ‘mine misó
ke de tha ksanarchísi,
san ti fotiá pu ésvise
ke den zesteni pia:
I dikí mas i agápi
mia gia pánta péthane
ke ta pio megála láthi
mi rotás pios ékane.
San krístallo pu rágise
ke den ksanakollái,
san to pulí pu éfige
ke pái s’ á , ke pái s’ álli gi,
san mia chará pu pérase
ke den ksanagirnái,
san óniro pu cháthike
san írthe i avgí:
I dikí mas i agápi
mia gia pánta péthane
ke ta pio megála láthi
mi rotás pios ékane.
|
