Τα βήματά σου είναι νωπά
κι εγώ ακολουθώ τη στράτα σου
Τα κύματα δεν έσβησαν τα χνάρια σου
Μέσα σε περιβόλι από άστρα είν’ τα μάτια σου
στα χέρι αμου κρατώ ακόμα αυτά τα χτυποκάρδια σου
Μπλεγμένα τα μαλλάκια σου στα ακροδάχτυλά μου
Για κοίτα μες στα χρόνια ακόμα μοιάζεις
τραγούδι που τ’ ακούω και κόβεται η μιλιά μου
αστέγνωτο φιλί μες στα πιο στυφά φιλιά μου
σκιά μου στ’ ατέλειωτα ταξίδια μου
ανάσα που ανασαίνει η καρδιά μου
το διαφορετικό μέσα στα ίδια μου
Η μυρωδιά του γιασεμιού στην τσιμεντένια ανασεμιά μου
κι ακόμα από την άκρη σου μετά από χρόνια πιάνομαι
στην άλλη σου να φτάσω που είναι η ουσία
στην εποχή που άνθρωπος σε άνθρωπο δε δίνει σημασία
Είν’ η εποχή που άνθρωπος σε άνθρωπο δε δίνει σημασία
|
Ta vímatá su ine nopá
ki egó akoluthó ti stráta su
Ta kímata den ésvisan ta chnária su
Mésa se perivóli apó ástra in’ ta mátia su
sta chéri amu krató akóma aftá ta chtipokárdia su
Blegména ta mallákia su sta akrodáchtilá mu
Gia kita mes sta chrónia akóma miázis
tragudi pu t’ akuo ke kóvete i miliá mu
astégnoto filí mes sta pio stifá filiá mu
skiá mu st’ atéliota taksídia mu
anása pu anaseni i kardiá mu
to diaforetikó mésa sta ídia mu
I mirodiá tu giasemiu stin tsimenténia anasemiá mu
ki akóma apó tin ákri su metá apó chrónia piánome
stin álli su na ftáso pu ine i usía
stin epochí pu ánthropos se ánthropo de díni simasía
In’ i epochí pu ánthropos se ánthropo de díni simasía
|