|
Ο άνεμος κάνει τα δέντρα σαρκοφάγα
γι’ αυτό όλες οι πληγές μας φτιάχνουν έναν κήπο.
Να μεγαλώνεις δέντρα, αυτό είναι το θαύμα
το θαύμα είναι να ραγίζεις σ’ ένα μύθο.
Το δέντρο είναι ένας λαός κι όχι ένας μόνος
σφηνώνεται με πείσμα σε μια γη.
Στα κρυφά ριζώνει, βγάζει φύλλα
μόνο αν αντέξει γίνεται κορμί.
Τότε η γη το δέχεται και το σηκώνει
πολύ ψηλά ώσπου να γίνει ουρανός
όπως σπρώχνει τις ηπείρους να τρακάρουν
να φέρουν τις κορφές απ’ το βυθό στο φως.
Τυλίγεται γύρω απ’ τις ρίζες με μανία
ανέμους για να κάνει τα παιδιά του τα κλαδιά.
Μια έρημος είναι και η γη μια μάνα σκόνη
που σκορπάει την άμμο σαν μωρό ψηλά.
Κι η σκόνη γίνεται πανί, μεταναστεύει
καβάλα πάνω σε μια θάλασσα βαθιά
τη φέρνει ο Σιρόκος από το Μαρόκο
μ’ όλα τα μπαχαρικά απ’ την αγορά.
Και νοστιμίζει τη βροχή, μάστορα κόσμε
και νοστιμίζει τα κρυφά μας μυστικά.
Τα βότανα, τις παπαρούνες να προσέχεις
που έχουν γίνει όλα φίλτρα μαγικά.
Τα δέντρα θέλουνε μια ουσία μες στο χώμα
κι απέραντη έξω στον αέρα ομορφιά.
Μια τόσο ικανή κι απόλυτη συνθήκη
γιατί είναι πλάσματα σκληρά με αρχοντιά.
Η ομορφιά που έχουν ανάγκη τους ταιριάζει
φως, μυρμήγκια, γρύλοι, γύρη και πουλιά
και μια μεγάλη αγκαλιά απ’ τους πλανήτες
μια τρυφερή από το φεγγάρι αγκαλιά.
Θα μάθουν τα παιδιά κλαδιά να ζουν κι εκείνα
να σπέρνουνε χυμούς μες στα τριαντάφυλλα
να ‘ρθουν ο πλάτανος και η λεύκα σ’ άγρια στύση
για ν ‘αντισταθούνε στη βαρύτητα…
Το δέντρο αντέχει αυτή τη θύελλα του ήλιου
όσο και των τζιτζικιών τον πυρετό
θα ‘ναι τώρα και για πάντα η συμμαχία
η συμμαχία του διπλανού με το άπειρο.
|
O ánemos káni ta déntra sarkofága
gi’ aftó óles i pligés mas ftiáchnun énan kípo.
Na megalónis déntra, aftó ine to thafma
to thafma ine na ragizis s’ éna mítho.
To déntro ine énas laós ki óchi énas mónos
sfinónete me pisma se mia gi.
Sta krifá rizóni, vgázi fílla
móno an antéksi ginete kormí.
Tóte i gi to déchete ke to sikóni
polí psilá óspu na gini uranós
ópos spróchni tis ipirus na trakárun
na férun tis korfés ap’ to vithó sto fos.
Tilígete giro ap’ tis rízes me manía
anémus gia na káni ta pediá tu ta kladiá.
Mia érimos ine ke i gi mia mána skóni
pu skorpái tin ámmo san moró psilá.
Ki i skóni ginete paní, metanastevi
kavála páno se mia thálassa vathiá
ti férni o Sirókos apó to Maróko
m’ óla ta bachariká ap’ tin agorá.
Ke nostimízi ti vrochí, mástora kósme
ke nostimízi ta krifá mas mistiká.
Ta vótana, tis paparunes na proséchis
pu échun gini óla fíltra magiká.
Ta déntra thélune mia usía mes sto chóma
ki apéranti ékso ston aéra omorfiá.
Mia tóso ikaní ki apóliti sinthíki
giatí ine plásmata sklirá me archontiá.
I omorfiá pu échun anágki tus teriázi
fos, mirmígkia, gríli, giri ke puliá
ke mia megáli agkaliá ap’ tus planítes
mia triferí apó to fengári agkaliá.
Tha máthun ta pediá kladiá na zun ki ekina
na spérnune chimus mes sta triantáfilla
na ‘rthun o plátanos ke i lefka s’ ágria stísi
gia n ‘antistathune sti varítita…
To déntro antéchi aftí ti thíella tu íliu
óso ke ton tzitzikión ton piretó
tha ‘ne tóra ke gia pánta i simmachía
i simmachía tu diplanu me to ápiro.
|
