|
Δε φταίει η νύχτα κι ο ουρανός αν ήσουν τ’ άστρο οδηγός
στη ρότα του Οδυσσέα κι εγώ σε πήρα σοβαρά
και από τότε χάθηκα πέρα από τον Μαλέα.
Όσα είχα κάνει όνειρα δικά σου ήτανε παιδιά,
τα ρίχνω στον Καιάδα κι όσα σου είπα “σ’ αγαπώ”
τώρα στης λήθης το βυθό κοιμούνται στρωματσάδα.
Αχ, τα φιλιά μου θα στα ‘δινα έτσι κι αλλιώς
μα ήθελες να τα κλέψεις. Αχ, κι όταν είδες πως σ’ άφηνα
εύκολα εσύ μου ‘δινες υποσχέσεις.
Τα λόγια σου τα ερωτικά και τα βραχιόλια τα χρυσά,
πες μου τι να τα κάνω. Θα μου ‘φτανε κι ένα φιλί
αν μ’ αγαπούσες πιο πολύ για σένα να πεθάνω.
Θα ‘θελα να σ’ εμπιστευτώ, έτσι πως να το φανταστώ
πως μου ‘στηνες παιχνίδια. Δε σου θυμώνω όμως γιατί,
η αγέννητή μου η ψυχή διψούσε για ταξίδια.
|
De ftei i níchta ki o uranós an ísun t’ ástro odigós
sti róta tu Odisséa ki egó se píra sovará
ke apó tóte cháthika péra apó ton Maléa.
Όsa icha káni ónira diká su ítane pediá,
ta ríchno ston Keáda ki ósa su ipa “s’ agapó”
tóra stis líthis to vithó kimunte stromatsáda.
Ach, ta filiá mu tha sta ‘dina étsi ki alliós
ma ítheles na ta klépsis. Ach, ki ótan ides pos s’ áfina
efkola esí mu ‘dines iposchésis.
Ta lógia su ta erotiká ke ta vrachiólia ta chrisá,
pes mu ti na ta káno. Tha mu ‘ftane ki éna filí
an m’ agapuses pio polí gia séna na petháno.
Tha ‘thela na s’ ebisteftó, étsi pos na to fantastó
pos mu ‘stines pechnídia. De su thimóno ómos giatí,
i agénnití mu i psichí dipsuse gia taksídia.
|
