Μέσα στην ερημιά του χρόνου
περνάμε σαν τα καραβάνια,
στ’ αγνάντεμα του κάθε δρόμου
πίκρα, απελπισιά κι ορφάνια.
Εμείς δε βρήκαμε στη γη
καρδιά για να μας νιώσει,
κι ο πόνος μας με τη ζωή
μια μέρα θα τελειώσει.
Κλαίει του γέρου η φλογέρα,
κομμάτια βλέπει τ’ όνειρό της
κάθε κοπέλα νύχτα μέρα
και κάθε μάνα για το γιο της.
Εμείς δε βρήκαμε στη γη
καρδιά για να μας νιώσει,
κι ο πόνος μας με τη ζωή
μια μέρα θα τελειώσει.
|
Mésa stin erimiá tu chrónu
pernáme san ta karavánia,
st’ agnántema tu káthe drómu
píkra, apelpisiá ki orfánia.
Emis de vríkame sti gi
kardiá gia na mas niósi,
ki o pónos mas me ti zoí
mia méra tha teliósi.
Klei tu géru i flogéra,
kommátia vlépi t’ óniró tis
káthe kopéla níchta méra
ke káthe mána gia to gio tis.
Emis de vríkame sti gi
kardiá gia na mas niósi,
ki o pónos mas me ti zoí
mia méra tha teliósi.
|