Δυο, δυο, πέρασαν νατα τα κορίτσια
Όλο ντρέπονται, ντρέπονται τα κορίτσια
Τα κορίτσια, τα κορίτσια, δύο δύο βιαστικά
στρίβουν από τη γωνία για να μπουν στο σινεμά
Στέκουν πίσω από το τζάμι και ζητάνε παγωτό
τα κορίτσια που `χουν γίνει δεκατέσσερα χρονώ
Σε λευκώματα όμορφα γράφουν τα κορίτσια
Πριν πλαγιάσουν κλείνουν, κλειδώνουν τα κορίτσια
Στον καθρέπτη κάθε βράδυ στα κρυφά
βλέπουνε να μεγαλώνουν μ’ ένα φόβο στη καρδιά
Τη μαμά τους τη ρωτάνε κάθε μήνα μια φορά
τα κορίτσια που περνάνε δύο δύο βιαστικά
Πόσα όμορφα βλέπεις τα κορίτσια
Πόσο άτυχα βλέπεις τα κορίτσια
Την ασχήμια των γονιών τους θα πληρώσουνε ακριβά
Κάποια μέρα σαν χαμένα θα σταθούν στην εκκλησιά
Η μαμά τους θα δακρύζει συγγενείς, πεθερικά
Τα κορίτσια τα καημένα κι ούτε λέξη πια γι’ αυτά
|
Dio, dio, pérasan nata ta korítsia
Όlo ntréponte, ntréponte ta korítsia
Ta korítsia, ta korítsia, dío dío viastiká
strívun apó ti gonía gia na bun sto sinemá
Stékun píso apó to tzámi ke zitáne pagotó
ta korítsia pu `chun gini dekatéssera chronó
Se lefkómata ómorfa gráfun ta korítsia
Prin plagiásun klinun, klidónun ta korítsia
Ston kathrépti káthe vrádi sta krifá
vlépune na megalónun m’ éna fóvo sti kardiá
Ti mamá tus ti rotáne káthe mína mia forá
ta korítsia pu pernáne dío dío viastiká
Pósa ómorfa vlépis ta korítsia
Póso áticha vlépis ta korítsia
Tin aschímia ton gonión tus tha plirósune akrivá
Kápia méra san chaména tha stathun stin ekklisiá
I mamá tus tha dakrízi singenis, petheriká
Ta korítsia ta kaiména ki ute léksi pia gi’ aftá
|