Παίρνω στο χέρι τα κλειδιά
κι από ευαίσθητη καρδιά θα γίνω πέτρα
Τρέχω από σένα να σωθώ
κι εσύ τα λάθη σου εδώ κάτσε και μέτρα
Δεν ακούω τίποτα, μη μου λες συγνώμη
σήμερα χωρίζουνε οι δικοί μας δρόμοι
Τα μεζεύω και φεύγω και τελειώνει το έργο
κάπου εδώ, κάπου εδώ
Τα μαζεύω, αντίο, ν’ αγαπάω για δύο
δε μπορώ, δε μπορώ
Κλείνω την πόρτα βιαστικά
να συγχωρώ κουράστηκα… πόσο ν’ αντέξω;
Ψέματα λες ένα σωρό
όσο κι αν θέλω δε μπορώ να σε πιστέψω
Δεν ακούω τίποτα, μη μου λες συγνώμη
σήμερα χωρίζουνε οι δικοί μας δρόμοι
Τα μεζεύω και φεύγω και τελειώνει το έργο
κάπου εδώ, κάπου εδώ
Τα μαζεύω, αντίο, ν’ αγαπάω για δύο
δε μπορώ, δε μπορώ
|
Perno sto chéri ta klidiá
ki apó evesthiti kardiá tha gino pétra
Trécho apó séna na sothó
ki esí ta láthi su edó kátse ke métra
Den akuo típota, mi mu les signómi
símera chorízune i diki mas drómi
Ta mezevo ke fevgo ke telióni to érgo
kápu edó, kápu edó
Ta mazevo, antío, n’ agapáo gia dío
de boró, de boró
Klino tin pórta viastiká
na sigchoró kurástika… póso n’ antékso;
Psémata les éna soró
óso ki an thélo de boró na se pistépso
Den akuo típota, mi mu les signómi
símera chorízune i diki mas drómi
Ta mezevo ke fevgo ke telióni to érgo
kápu edó, kápu edó
Ta mazevo, antío, n’ agapáo gia dío
de boró, de boró
|