Τα μεσάνυχτα,
όταν σβήνει το φως
από πάνω ο Θεός,
τ’ όνομά σου η σιωπή
με ξυπνά να μου πει,
τα μεσάνυχτα.
Τα μεσάνυχτα,
σαν σουγιάς με τρυπά
το εκκρεμές που χτυπά.
Είμαι άδειο νησί
κι όλα γίνονται εσύ,
τα μεσάνυχτα.
Τα μεσάνυχτα,
είμαι σώμα μισό,
μια κραυγή δίχως ήχο.
Και τους δείχτες μισώ
που αγαπιούνται στον τοίχο.
Τα μεσάνυχτα,
σαν στοιχειά με ξυπνούν
πάλι τα περασμένα.
Φλέβες κι αίμα πεινούν
και φωνάζουν εσένα,
εσένα, εσένα, εσένα,
τα μεσάνυχτα.
Τα μεσάνυχτα,
όταν σβήνει το φως
από πάνω ο Θεός,
αναμνήσεις σωρό,
πάρ’ τες, δεν τις μπορώ,
τα μεσάνυχτα.
Τα μεσάνυχτα,
σαν σουγιάς με τρυπά
το εκκρεμές που χτυπά.
Είμαι άδειο νησί
κι όλα γίνονται εσύ,
τα μεσάνυχτα.
Τα μεσάνυχτα,
το τσιγάρο πικρό
και μου καίει το στόμα.
Δώσ’ μου λίγο καιρό,
δώσ’ μου μια νύχτα ακόμα.
Τα μεσάνυχτα,
γαληνεύει η γη,
μόνο εγώ δεν κοιμάμαι.
Είμαι όλη πληγή,
αγρυπνώ και θυμάμαι,
θυμάμαι, θυμάμαι, θυμάμαι,
τα μεσάνυχτα.
|
Ta mesánichta,
ótan svíni to fos
apó páno o Theós,
t’ ónomá su i siopí
me ksipná na mu pi,
ta mesánichta.
Ta mesánichta,
san sugiás me tripá
to ekkremés pu chtipá.
Ime ádio nisí
ki óla ginonte esí,
ta mesánichta.
Ta mesánichta,
ime sóma misó,
mia kravgí díchos ícho.
Ke tus dichtes misó
pu agapiunte ston ticho.
Ta mesánichta,
san stichiá me ksipnun
páli ta perasména.
Fléves ki ema pinun
ke fonázun eséna,
eséna, eséna, eséna,
ta mesánichta.
Ta mesánichta,
ótan svíni to fos
apó páno o Theós,
anamnísis soró,
pár’ tes, den tis boró,
ta mesánichta.
Ta mesánichta,
san sugiás me tripá
to ekkremés pu chtipá.
Ime ádio nisí
ki óla ginonte esí,
ta mesánichta.
Ta mesánichta,
to tsigáro pikró
ke mu kei to stóma.
Dós’ mu lígo keró,
dós’ mu mia níchta akóma.
Ta mesánichta,
galinevi i gi,
móno egó den kimáme.
Ime óli pligí,
agripnó ke thimáme,
thimáme, thimáme, thimáme,
ta mesánichta.
|