Πιο παλιά τα μεσημέρια
Κάτι αγόρια στα πανέρια
Πούλαγαν την ερημιά
Κρύβαν λόγια της αγάπης
Βελιγκέκας και Αράπης
Τα καλύτερα κορμιά
Μια φωνή γλυκιά
Σκορπίζαν τα γραμμόφωνα
τ’ αστρα θα γκρεμίσω
μα δε θα σ’ αφήσω
σκλάβα του μαχαραγιά
Ζαίρα μου
Βγαίναν Τρίτωνες και νύμφες
Μπακλαβάδες κανταϊφες
Και ουρί θεοτικά
Πίναν έρωτα στριγκλίζαν
Και γελάγαν και καπνίζαν
Με μια πίπα ασημιά
Θέλει κι η καρδιά
να κλαίει στα κασετόφωνα
μόνη της για μια χούφτα γιασεμιά
σημάδι και ζημιά
του κόσμου η ερημιά
|
Pio paliá ta mesiméria
Káti agória sta panéria
Pulagan tin erimiá
Krívan lógia tis agápis
Oeligkékas ke Arápis
Ta kalítera kormiá
Mia foní glikiá
Skorpízan ta grammófona
t’ astra tha gkremíso
ma de tha s’ afíso
skláva tu macharagiá
Zera mu
Ogenan Trítones ke nímfes
Baklavádes kantaifes
Ke urí theotiká
Pínan érota strigklízan
Ke gelágan ke kapnízan
Me mia pípa asimiá
Théli ki i kardiá
na klei sta kasetófona
móni tis gia mia chufta giasemiá
simádi ke zimiá
tu kósmu i erimiá
|