Του ήλιου και της μοίρας τα ρολόγια,
θολά και σκουριασμένα απ’ τη βροχή,
μιας μάνας δεν ακούσανε τα λόγια
και σέρνουν κύκλο πάλι απ’ την αρχή.
Η ηδονή που ‘ναι γραμμένη με κοντύλι,
μες στης ψυχής το πιο βαθύ κιτάπι,
μοιάζει με την κόρη που συνάντησες το δείλι,
στα μάτια την εκοίταξες κι εντράπη.
Είσαι πουλί και θέλεις να πετάξεις
και όλο τον ορίζοντα κοιτάς.
Στην άκρη του γκρεμού αν δεν κοιτάξεις,
ποτέ σου δε θα μάθεις να πετάς.
Σφίγγεις τα χείλη και φορτώνεις σ’ ένα κάρο,
στάχυα τα όνειρά σου, σε δεμάτια,
τη νιότη σκιάχτρο αφήνεις πίσω για τον Χάρο,
και ξεκινάς γι’ ανεύρετα παλάτια.
|
Tu íliu ke tis miras ta rológia,
tholá ke skuriasména ap’ ti vrochí,
mias mánas den akusane ta lógia
ke sérnun kíklo páli ap’ tin archí.
I idoní pu ‘ne gramméni me kontíli,
mes stis psichís to pio vathí kitápi,
miázi me tin kóri pu sinántises to dili,
sta mátia tin ekitakses ki entrápi.
Ise pulí ke thélis na petáksis
ke ólo ton orízonta kitás.
Stin ákri tu gkremu an den kitáksis,
poté su de tha máthis na petás.
Sfíngis ta chili ke fortónis s’ éna káro,
stáchia ta ónirá su, se demátia,
ti nióti skiáchtro afínis píso gia ton Cháro,
ke ksekinás gi’ anevreta palátia.
|