Τα κίτρινα μολύβια των μαραγκών,
Τη νύχτα δεν κοιμούνται
Σαλτάρουν απ’ τον πάγκο στα βυζιά των γυναικών
Που προκαλούν απ’ τα παλιά εξώφυλλα των τοίχων.
Από την καύλα τρελαμένα
Ξεχνάνε την αρχή
Πως η βαρύτητα τα παίρνει όλα κάτω
Πέφτουν στο δάπεδο, σφαδάζουν στη σιωπή
Μες στο ξυλάλευρο αφήνονται στο κλάμα.
Κι όταν γυρίσει το κλειδί
Και μπει στο μαγαζί
Πρώτα ο ήλιος κι ο άνθρωπος κατόπι
Θα σκύψει ο δεύτερος μηχανικά
Για να μαζέψει απ’ το τσιμέντο τα μολύβια.
Λες και σηκώνει μια τυχαία
Πέτρα της αυλής
Να κυνηγήσει τα σκυλιά που αρχίσανε και σέρνουν.
Ανύποπτος για το αύριο
θλιμμένος για το χθες
ανίδεος για τα θαύματα που γίνονται τις νύχτες.
|
Ta kítrina molívia ton maragkón,
Ti níchta den kimunte
Saltárun ap’ ton págko sta viziá ton ginekón
Pu prokalun ap’ ta paliá eksófilla ton tichon.
Apó tin kavla trelaména
Ksechnáne tin archí
Pos i varítita ta perni óla káto
Péftun sto dápedo, sfadázun sti siopí
Mes sto ksilálevro afínonte sto kláma.
Ki ótan girísi to klidí
Ke bi sto magazí
Próta o ílios ki o ánthropos katópi
Tha skípsi o defteros michaniká
Gia na mazépsi ap’ to tsiménto ta molívia.
Les ke sikóni mia tichea
Pétra tis avlís
Na kinigísi ta skiliá pu archísane ke sérnun.
Anípoptos gia to avrio
thlimménos gia to chthes
anídeos gia ta thafmata pu ginonte tis níchtes.
|