Κι αν ριχτώ στα άγρια κύματα
τίποτα δεν με τρομάζει
με αστραπές και στ’ αμπάρια φωτιές
μόνο να ξέρω αν με θες
ούτε ο καιρός, ο βαθύς ωκεανός
η σκουριά είναι αυτό που φοβάμαι
ύπουλα, αργά με τυλίγει γλυκά
με σκοτώνει και εκεί που κοιμάμαι
Έλα να πιούμε για όσα δεν είπες
έλα να πούμε για όσα έχω πιει
να εκτεθούμε όπως οι αλήτες
γυμνά να μείνουν μες στη σιωπή
τα μυστικά
Ζήλεψες τα ταξίδια μου
μα εγώ πεθαίνω για σένα
να αφεθώ μέσα σου να χαθώ
θαλασσινό μου νερό
νιώθω βαριά αλυσίδα παλιά
στο λιμάνι εργάτης που βρίζει
κι όλο διψώ με ποτήρι αλμυρό
σ’ ένα κάβο που μόνος μαυρίζει
Έλα να πιούμε για όσα δεν είπες
έλα να πούμε για όσα έχω πιει
να εκτεθούμε όπως οι αλήτες
γυμνά να μείνουν μες στη σιωπή
τα μυστικά
|
Ki an richtó sta ágria kímata
típota den me tromázi
me astrapés ke st’ abária fotiés
móno na kséro an me thes
ute o kerós, o vathís okeanós
i skuriá ine aftó pu fováme
ípula, argá me tilígi gliká
me skotóni ke eki pu kimáme
Έla na piume gia ósa den ipes
éla na pume gia ósa écho pii
na ektethume ópos i alítes
gimná na minun mes sti siopí
ta mistiká
Zílepses ta taksídia mu
ma egó petheno gia séna
na afethó mésa su na chathó
thalassinó mu neró
niótho variá alisída paliá
sto limáni ergátis pu vrízi
ki ólo dipsó me potíri almiró
s’ éna kávo pu mónos mavrízi
Έla na piume gia ósa den ipes
éla na pume gia ósa écho pii
na ektethume ópos i alítes
gimná na minun mes sti siopí
ta mistiká
|