Τα όρια στενεύουν | Ta ória stenevun

Τις άδειες νύχτες που κοιμόμουνα και έκλαιγα
τα όνειρά μου ήταν γεμάτα από σένα

Στο μαξιλάρι μου τα ίχνη απ’την ανάσα σου
παίρνουν τον ύπνο μου και φέρνουν τη σκιά σου

Τα όρια στενεύουν….

Πίνω καφέ κι απομονώνομαι στις σκέψεις μου
Ό,τι μου λείπει είναι γύρω από σένα

Η άδεια θέση στην καρδιά και στο κρεβάτι μου
Τα δυο κεριά στο κομοδίνο αναμμένα

Τα όρια στενεύουν…

Μη φεύγεις απ’ τη ζωή μου
κομμάτια θα γίνω καπνός
Μη φεύγεις αναπνοή μου….

Ο έρωτάς σου στο κορμί μου μία έμπνευση
Η αγκαλιά σου στη ζωή μου μια ελπίδα

Κλείνω τις πόρτες τα παράθυρα
να μη φανεί πως στη ζωή μου
μπήκε καταιγίδα

Τα όρια στενεύουν…
Τα δάκρυα στερεύουν…

Μη φεύγεις απ’ τη ζωή μου
Κομμάτια, θα γίνω καπνός
Μη φεύγεις, αναπνοή μου
Σκοτάδι, η γη κι ο ουρανός….

Tis ádies níchtes pu kimómuna ke éklega
ta ónirá mu ítan gemáta apó séna

Sto maksilári mu ta íchni ap’tin anása su
pernun ton ípno mu ke férnun ti skiá su

Ta ória stenevun….

Píno kafé ki apomonónome stis sképsis mu
Ό,ti mu lipi ine giro apó séna

I ádia thési stin kardiá ke sto kreváti mu
Ta dio keriá sto komodíno anamména

Ta ória stenevun…

Mi fevgis ap’ ti zoí mu
kommátia tha gino kapnós
Mi fevgis anapnoí mu….

O érotás su sto kormí mu mía ébnefsi
I agkaliá su sti zoí mu mia elpída

Klino tis pórtes ta paráthira
na mi fani pos sti zoí mu
bíke kategida

Ta ória stenevun…
Ta dákria sterevun…

Mi fevgis ap’ ti zoí mu
Kommátia, tha gino kapnós
Mi fevgis, anapnoí mu
Skotádi, i gi ki o uranós….