Τα βράδια είναι ατέλειωτοι αιώνες μαζεμένοι
μέσα στον ύπνο το βαθύ πολυταξιδεμένοι
άλλοι γυρνάνε με το νου και άλλοι στα εμπόδια
άλλοι ψηλά αρμενίζουνε έχουν φτερά στα πόδια
Κι εγώ που θέλησα πολλά έμεινα με τα λίγα
μα γρήγορα συνήθισα τα νιάτα μου τ’ ατίθασα
έπλασα κόσμο μυστικό και μπήκα σε λημέρι
ξέχασα τις αγάπες μου που μου ‘στησαν καρτέρι
Να `σαι μονάχος σου θα πει να είσαι αντρειωμένος
να μη σε πιάνει πανικός ούτε κι ο ίδιος ο Θεός
αλλιώς στα πάγια κολλάς σέρνεσαι βρίζεις και πονάς
αγάπες σε κυκλώνουνε και στο μαντρί σε χώνουνε
Κι εγώ που θέλησα πολλά έμεινα με τα λίγα
μα γρήγορα συνήθισα τα νιάτα μου τ’ ατίθασα
έπλασα κόσμο μυστικό και μπήκα σε λημέρι
ξέχασα τις αγάπες μου που μου ‘στησαν καρτέρι
|
Ta vrádia ine atélioti eónes mazeméni
mésa ston ípno to vathí politaksideméni
álli girnáne me to nu ke álli sta ebódia
álli psilá armenízune échun fterá sta pódia
Ki egó pu thélisa pollá émina me ta líga
ma grígora siníthisa ta niáta mu t’ atíthasa
éplasa kósmo mistikó ke bíka se liméri
kséchasa tis agápes mu pu mu ‘stisan kartéri
Na `se monáchos su tha pi na ise antrioménos
na mi se piáni panikós ute ki o ídios o Theós
alliós sta págia kollás sérnese vrízis ke ponás
agápes se kiklónune ke sto mantrí se chónune
Ki egó pu thélisa pollá émina me ta líga
ma grígora siníthisa ta niáta mu t’ atíthasa
éplasa kósmo mistikó ke bíka se liméri
kséchasa tis agápes mu pu mu ‘stisan kartéri
|