|
Πιάνω να ζωγραφίσω
τα παιδιά μες στην πλατεία
σαν να ‘ταν όπως πρώτα
κι όπως θα ‘θελα
Mα όλα αλλάζουν
και το χέρι μου αρπάζουν
αλλάξανε τα χρώματα
τα λόγια και τα στόματα.
Tα μάτια μείναν ίδια
στα φώτα στα παιχνίδια.
Kάνω να ζωγραφίσω το φεγγάρι που γυρίζει
ζεστό και σκονισμένο από ταξίδι μακρινό
τα μάτια μου θολώνουν, κι ο αέρας π’ αρμενίζει
μου λέει τραγούδι ξένο, τραγούδι αλλοπαρμένο.
Aμα δεν είναι όπως τα θες
δεν έχεις λόγους κι αφορμές,
δεν κάνεις βήμα.
Όσα κοστίζουν μια δραχμή
γι’ άλλους κοστίζουν μια ζωή.
Δεν είναι κρίμα; Δεν είναι κρίμα;
Kάνω ν’ αποφασίσω σκαλοπάτι να πατήσω
θολές και σκονισμένες μνήμες μου ζωντανές.
θεριά μου διψασμένα με κορμιά παραδεισένια
το δρόμο σας κοιτάζω ξυπνάω κι ανατριχιάζω.
Aμα δεν είναι όπως τα θες
δεν έχεις λόγους κι αφορμές,
δεν κάνεις βήμα.
Όσα κοστίζουν μια δραχμή
γι’ άλλους κοστίζουν μια ζωή.
Δεν είναι κρίμα; Δεν είναι κρίμα;
|
Piáno na zografíso
ta pediá mes stin platia
san na ‘tan ópos próta
ki ópos tha ‘thela
Ma óla allázun
ke to chéri mu arpázun
alláksane ta chrómata
ta lógia ke ta stómata.
Ta mátia minan ídia
sta fóta sta pechnídia.
Káno na zografíso to fengári pu girízi
zestó ke skonisméno apó taksídi makrinó
ta mátia mu tholónun, ki o aéras p’ armenízi
mu léi tragudi kséno, tragudi alloparméno.
Ama den ine ópos ta thes
den échis lógus ki aformés,
den kánis víma.
Όsa kostízun mia drachmí
gi’ állus kostízun mia zoí.
Den ine kríma; Den ine kríma;
Káno n’ apofasíso skalopáti na patíso
tholés ke skonisménes mnímes mu zontanés.
theriá mu dipsasména me kormiá paradisénia
to drómo sas kitázo ksipnáo ki anatrichiázo.
Ama den ine ópos ta thes
den échis lógus ki aformés,
den kánis víma.
Όsa kostízun mia drachmí
gi’ állus kostízun mia zoí.
Den ine kríma; Den ine kríma;
|
