Στ’ αργαλειά και στο καρνάγιο
όνειρα εγώ κι εσύ,
και μας δίνει το κουράγιο
των φιλιών μας το κρασί.
Τα παιδιά στην Ελευσίνα
δε χαμογελούν ποτέ,
είναι πικραμένα κρίνα
σαν το δάκρυ σου, Χριστέ.
Τα παιδιά στην Ελευσίνα
δεν γελούν σαν τα παιδιά,
περιμένουνε κι εκείνα
άνοιξη και πασχαλιά.
Καίν’ οι μαύρες τσιμινιέρες
όνειρα του καθενός,
νύχτες οι δικές μας μέρες
κι η αγάπη μας καημός.
|
St’ argaliá ke sto karnágio
ónira egó ki esí,
ke mas díni to kurágio
ton filión mas to krasí.
Ta pediá stin Elefsína
de chamogelun poté,
ine pikraména krína
san to dákri su, Christé.
Ta pediá stin Elefsína
den gelun san ta pediá,
periménune ki ekina
ániksi ke paschaliá.
Ken’ i mavres tsiminiéres
ónira tu kathenós,
níchtes i dikés mas méres
ki i agápi mas kaimós.
|