Τα πιο καλά τραγούδια μας
τα γράψαμε στο δρόμο,
κλοτσώντας άδεια πλαστικά
μ’ ένα φιλί στα βιαστικά.
Τη μέρα να παλεύουμε
με ότι μας πεθαίνει,
τη νύχτα να γυρεύουμε
ποιο ρούχο μας πηγαίνει.
Πάνω σε μπάρες με ποτά
ξεχάσαμε τις λέξεις,
πώς να μου πεις πως μ’ αγαπάς
πώς να σου πω ν’ αντέξεις.
Φεύγουμε πάντα από παντού
μα τα σημάδια μένουν.
Στους φίλους λέμε «γεια χαρά»
Και στα παιδιά «περαστικά»
που κάτι περιμένουν.
|
Ta pio kalá tragudia mas
ta grápsame sto drómo,
klotsóntas ádia plastiká
m’ éna filí sta viastiká.
Ti méra na palevume
me óti mas petheni,
ti níchta na girevume
pio rucho mas pigeni.
Páno se báres me potá
ksechásame tis léksis,
pós na mu pis pos m’ agapás
pós na su po n’ antéksis.
Fevgume pánta apó pantu
ma ta simádia ménun.
Stus fílus léme «gia chará»
Ke sta pediá «perastiká»
pu káti periménun.
|