Κρεμασμένα πόδια στο κενό
κι από κάτω η θάλασσα
κι από πάνω κομμάτια ουρανό
μια σου λέξη παράλλαζα
Και την έλεγα δυνατά, δυνατά
και την άκουγα πίσω
δυνατά, σταθερά
το δειλό μου εαυτό να φοβίσω
Κρεμασμένα πόδια στην πλαγιά
κι από κάτω άβυσσος
και πιο πέρα η άσπρη αμμουδιά
κι ένας μπλε παράδεισος
Και σου φώναζα δυνατά, δυνατά
βόηθα με να πετάξω
δυνατά, ουρανέ
το φρικτό χωρισμό να διαγράψω
Τα πουλιά όταν τρώνε τη σφαίρα κομματιάζονται
στην καρδιά, στο μυαλό, στον αέρα
και χιλιόμετρα πέρα σωριάζονται
Μα η ψυχή αμμουδιά πάει να βρει, σπάει το μήνα της
μοναχή η ψυχή να πετάει, πλάι στο κύμα της
Σ’ αγαπάω κι απόψε.
|
Kremasména pódia sto kenó
ki apó káto i thálassa
ki apó páno kommátia uranó
mia su léksi parállaza
Ke tin élega dinatá, dinatá
ke tin ákuga píso
dinatá, statherá
to diló mu eaftó na fovíso
Kremasména pódia stin plagiá
ki apó káto ávissos
ke pio péra i áspri ammudiá
ki énas ble parádisos
Ke su fónaza dinatá, dinatá
vóitha me na petákso
dinatá, urané
to friktó chorismó na diagrápso
Ta puliá ótan tróne ti sfera kommatiázonte
stin kardiá, sto mialó, ston aéra
ke chiliómetra péra soriázonte
Ma i psichí ammudiá pái na vri, spái to mína tis
monachí i psichí na petái, plái sto kíma tis
S’ agapáo ki apópse.
|