Ξέρω κάτι πουλιά
μαύρα πουλιά πουλιά πικρά
πουλιά της δυστυχίας
Ζουν σε χώρα συμφορά,
όπου αρρώστια κυβερνά
το αίμα και τη στάχτη
Κι όταν στην πόλη κατεβεί το βράδυ,
κι αρχίζει ατέλειωτη η γρια βροχή,
φτάνουν στην πόλη τα πουλιά
στις στέγες στα παράθυρα
κι όνειρα ανθρώπων κλέβουν
Τελειώνει όμως η βραδιά
σκούζουν και κλαίνε τα πουλιά
γυρνούν στην εξορία
Και η βροχή καλή γιαγιά
καλλιεργεί ψιχαλιστά
τα ίδια παραμύθια
Ό,τι καλό κι αν μου χαρίσετε
εγώ θα φύγω πάλι
γιατί αγαπώ κάτι πουλιά,
μαύρα πουλιά πουλιά πικρά,
πουλιά της δυστυχίας.
|
Kséro káti puliá
mavra puliá puliá pikrá
puliá tis distichías
Zun se chóra simforá,
ópu arróstia kiverná
to ema ke ti stáchti
Ki ótan stin póli katevi to vrádi,
ki archízi atélioti i gria vrochí,
ftánun stin póli ta puliá
stis stéges sta paráthira
ki ónira anthrópon klévun
Telióni ómos i vradiá
skuzun ke klene ta puliá
girnun stin eksoría
Ke i vrochí kalí giagiá
kalliergi psichalistá
ta ídia paramíthia
Ό,ti kaló ki an mu charísete
egó tha fígo páli
giatí agapó káti puliá,
mavra puliá puliá pikrá,
puliá tis distichías.
|