Κι έπειτα αρχίσαμε για αστείο
Τα ψέματα στη συντροφιά
Κι είπαν να δώσουν το βραβείο
Στη μεγαλύτερη ψευτιά
Ο ένας είπε ότι είδε το Θεό.
Ο άλλος είπε ότι πέταξε με πλοίο.
Εσύ με κοίταξες και μου ‘πες “Σ’ αγαπώ”
Κι όλοι σου δώσανε το πρώτο το βραβείο
Κι εγώ δε μίλαγα,
το δρόμο κοίταγα.
Η μέρα άρχιζε
κι εγώ ξεψύχαγα
Το χελιδόνι είχε παγώσει στα σκαλιά
και σαν να ήταν η ψυχή μου το κοιτούσα
Κι εσύ με γέμιζες με ψεύτικα φιλιά.
Μέσα μου σπάραζα μα σε χειροκροτούσα.
Κι εγώ δε μίλαγα
το δρόμο κοίταγα
Η μέρα άρχιζε
κι εγώ ξεψύχαγα
|
Ki épita archísame gia astio
Ta psémata sti sintrofiá
Ki ipan na dósun to vravio
Sti megalíteri pseftiá
O énas ipe óti ide to Theó.
O állos ipe óti pétakse me plio.
Esí me kitakses ke mu ‘pes “S’ agapó”
Ki óli su dósane to próto to vravio
Ki egó de mílaga,
to drómo kitaga.
I méra árchize
ki egó ksepsíchaga
To chelidóni iche pagósi sta skaliá
ke san na ítan i psichí mu to kitusa
Ki esí me gémizes me pseftika filiá.
Mésa mu spáraza ma se chirokrotusa.
Ki egó de mílaga
to drómo kitaga
I méra árchize
ki egó ksepsíchaga
|