Η γη είναι σφαίρα είναι αστέρι
μ’ ένα μαχαίρι
μα εγώ μεγάλωσα με όπερες,
ρομάντζες, γιρλάντες.
Η γη είναι μόνη ερημωμένη,
κανείς στο σπίτι δε σε προσμένει.
Πάρ’ την καρδιά σου απ’ τα πόδια μου
δεν είδα, δεν ξέρω.
Δε φταίω εγώ που ‘γινε
ο Τρωικός ο πόλεμος,
το δράμα σου αν θυμηθείς
πέσε να κοιμηθείς.
Η γη πουλιέται έχει χαλάσει
το μυστικό σου το ‘χεις ξεχάσει
άντε να κλάψεις μες στο σπίτι σου
με γιούλια με βιόλες.
Ποιος θα κεράσει; Σας φέρνω νέα,
η γη γυρνάει εφτά μ’ εννέα
μα συ έχεις μια καρδιά όλο όπερες,
κορνέτες, τρομπέτες.
Λιποθυμάς όταν ξεσπάει
παγκόσμιος πόλεμος
μα αν το βρεις
πες μου τι σου ‘χω στο χαρτί.
Η γη όλο κλαίει μετά την δύση
ο άξονάς της έχει ραΐσει
μα εγώ της τραγουδώ μια όπερα
με βιόλες, με χάπια.
|
I gi ine sfera ine astéri
m’ éna macheri
ma egó megálosa me óperes,
romántzes, girlántes.
I gi ine móni erimoméni,
kanis sto spíti de se prosméni.
Pár’ tin kardiá su ap’ ta pódia mu
den ida, den kséro.
De fteo egó pu ‘gine
o Trikós o pólemos,
to dráma su an thimithis
pése na kimithis.
I gi puliéte échi chalási
to mistikó su to ‘chis ksechási
ánte na klápsis mes sto spíti su
me giulia me vióles.
Pios tha kerási; Sas férno néa,
i gi girnái eftá m’ ennéa
ma si échis mia kardiá ólo óperes,
kornétes, trobétes.
Lipothimás ótan ksespái
pagkósmios pólemos
ma an to vris
pes mu ti su ‘cho sto chartí.
I gi ólo klei metá tin dísi
o áksonás tis échi raΐsi
ma egó tis tragudó mia ópera
me vióles, me chápia.
|