Αστροκέντητα τα μάτια σου φωτίζανε
των ονείρων μου τους δρόμους κάθε νύχτα
Ναυαγούσε η ζωή μου μες στα χέρια σου
σαν ψαράκι μες στου έρωτα τα δίχτυα
Κάποτε άναβες φωτιές με θαλασσόξυλα
και την αλμύρα απ’ τα χείλη μου φιλούσες
και με το αίμα της αυγής πάνω μου υπέγραφες
πως για μια ολόκληρη ζωή θα μ’ αγαπούσες
Τώρα κρυώνω σ’ ένα στρώμα από χιόνι όταν ξαπλώνω
και πονάω πια για σένανε και λιώνω
Γιατί μ’ αρνήθηκες γιατί;
Πες μου γιατί μ’ αφήνεις μόνο
Εγώ σ’ αγάπησα και δεν το μετανιώνω
Με της άνοιξης το γέλιο με ταξίδευες
σε απάτητα του πόθου μονοπάτια
Με κοχύλια “σ’ αγαπώ” στην άμμο έγραφες
κι είχες του έρωτα το φως μέσα στα μάτια
Τώρα κρυώνω σ’ ένα στρώμα από χιόνι όταν ξαπλώνω
και πονάω πια για σένανε και λιώνω
Γιατί μ’ αρνήθηκες γιατί;
Πες μου γιατί μ’ αφήνεις μόνο
Εγώ σ’ αγάπησα και δεν το μετανιώνω
|
Astrokéntita ta mátia su fotízane
ton oniron mu tus drómus káthe níchta
Nafaguse i zoí mu mes sta chéria su
san psaráki mes stu érota ta díchtia
Kápote ánaves fotiés me thalassóksila
ke tin almíra ap’ ta chili mu filuses
ke me to ema tis avgís páno mu ipégrafes
pos gia mia olókliri zoí tha m’ agapuses
Tóra krióno s’ éna stróma apó chióni ótan ksaplóno
ke ponáo pia gia sénane ke lióno
Giatí m’ arníthikes giatí;
Pes mu giatí m’ afínis móno
Egó s’ agápisa ke den to metanióno
Me tis ániksis to gélio me taksídeves
se apátita tu póthu monopátia
Me kochília “s’ agapó” stin ámmo égrafes
ki iches tu érota to fos mésa sta mátia
Tóra krióno s’ éna stróma apó chióni ótan ksaplóno
ke ponáo pia gia sénane ke lióno
Giatí m’ arníthikes giatí;
Pes mu giatí m’ afínis móno
Egó s’ agápisa ke den to metanióno
|