|
Τα τραγούδια μια σταλιά
μα οι γλώσσες τους ροδάνια,
μου ‘παν τόσα μυστικά
που γεμίζουν δυο ποτάμια.
Αν απόψε στη γιορτή
δε θα βρω να πω δυο λέξεις,
τι να πεις για μια ζωή,
πόσους φίλους να χωρέσεις.
Κερασμένα τα ποτά,
κερασμένα τα τραγούδια,
μου το έμαθαν καλά
τα μικρά μου αγγελούδια.
Να αφήνεις τη στεριά
πάνω στο νερό δεμένος,
και να φτάνεις πιο μακριά
απ’ αυτό που ‘σαι φτιαγμένος.
Μπήκα μέσα στη γιορτή,
μπήκα μέσα στις χαρές σας
και σας άκουγα διπλούς,
οι φωνή μου στις φωνές σας.
Κερασμένα τα ποτά,
κερασμένα τα τραγούδια,
μου το έμαθαν καλά
τα μικρά μου αγγελούδια.
Να αφήνεις τη στεριά
πάνω στο νερό δεμένος
και να φτάνεις πιο μακριά
απ’ αυτό που ‘σαι φτιαγμένος.
|
Ta tragudia mia staliá
ma i glósses tus rodánia,
mu ‘pan tósa mistiká
pu gemízun dio potámia.
An apópse sti giortí
de tha vro na po dio léksis,
ti na pis gia mia zoí,
pósus fílus na chorésis.
Kerasména ta potá,
kerasména ta tragudia,
mu to émathan kalá
ta mikrá mu angeludia.
Na afínis ti steriá
páno sto neró deménos,
ke na ftánis pio makriá
ap’ aftó pu ‘se ftiagménos.
Bíka mésa sti giortí,
bíka mésa stis charés sas
ke sas ákuga diplus,
i foní mu stis fonés sas.
Kerasména ta potá,
kerasména ta tragudia,
mu to émathan kalá
ta mikrá mu angeludia.
Na afínis ti steriá
páno sto neró deménos
ke na ftánis pio makriá
ap’ aftó pu ‘se ftiagménos.
|
