Έφτασα ως εδώ, δεν άργησα
κι ας μη μ’ έφτασε ο χρόνος,
κι όλα όσα πίσω άφησα
τα κουβάλησε ο πόνος.
Μ’ αφού ήρθα ως τα σήμερα
ξέχνα το φινάλε
κι αν, ζωή μου, είσαι χίμαιρα,
σε ευχαριστώ.
Αχ, Θεέ μου, τα `χω όλα,
μα βαθιά μου είμαι κάργα δυστυχής,
μα φωνάζω, “εγώ φταίω
κι όχι σφάλμα της ζωής”.
Έφτασα να πω “την πάτησα
σαν που βρέθηκα στον κόσμο”
κι ώρες ώρες φρένο πάτησα
μέσ’ στης μοίρας μου τον δρόμο.
Κι αν στο κρίμα πήγε κι έτρεξε
έχω την ευθύνη,
το αμάξι καν δεν έφταιξε,
ούτε κι ο γκρεμός.
Αχ, Θεέ μου, τα `χω όλα,
μα βαθιά μου είμαι κάργα δυστυχής,
μα φωνάζω, “εγώ φταίω
κι όχι σφάλμα της ζωής”.
|
Έftasa os edó, den árgisa
ki as mi m’ éftase o chrónos,
ki óla ósa píso áfisa
ta kuválise o pónos.
M’ afu írtha os ta símera
kséchna to finále
ki an, zoí mu, ise chímera,
se efcharistó.
Ach, Theé mu, ta `cho óla,
ma vathiá mu ime kárga distichís,
ma fonázo, “egó fteo
ki óchi sfálma tis zoís”.
Έftasa na po “tin pátisa
san pu vréthika ston kósmo”
ki óres óres fréno pátisa
més’ stis miras mu ton drómo.
Ki an sto kríma píge ki étrekse
écho tin efthíni,
to amáksi kan den éftekse,
ute ki o gkremós.
Ach, Theé mu, ta `cho óla,
ma vathiá mu ime kárga distichís,
ma fonázo, “egó fteo
ki óchi sfálma tis zoís”.
|