|
Τα ποτάμια που τρέχουνε
Μες το σώμα τ’ ανθρώπινο
Χώμα αλλιώτικο έχουνε
Και νερό, αίμα κόκκινο
Στην καρδιά πάνω στάζουνε
Όπως κάποτε νιώσανε
Οι αγάπες πως μοιάζουνε
Με ζωές που τελειώσανε
Κι αν τόσα χρόνια στα ‘κρυβα
Θα φταίει η περηφάνια μου
Μα εμένα πάντα αντίθετα
Πηγαίναν τα ποτάμια μου
Και μου ‘βρεχαν τα μάτια μου
Κι εσένα περιμένανε
Εμένα τα ποτάμια μου
Κυλούσανε για σένανε
Τα ποτάμια που τρέχουνε
Και ποτέ δεν γυρίζουνε
Μοιάζουν δάκρυα που αντέχουνε
Στη χαρά να χωρίζουνε
Στην καρδιά πάνω στάζουνε
Όπως κάποτε νιώσανε
Οι αγάπες πως μοιάζουνε
Με ζωές που τελειώσανε
|
Ta potámia pu tréchune
Mes to sóma t’ anthrópino
Chóma alliótiko échune
Ke neró, ema kókkino
Stin kardiá páno stázune
Όpos kápote niósane
I agápes pos miázune
Me zoés pu teliósane
Ki an tósa chrónia sta ‘kriva
Tha ftei i perifánia mu
Ma eména pánta antítheta
Pigenan ta potámia mu
Ke mu ‘vrechan ta mátia mu
Ki eséna periménane
Eména ta potámia mu
Kilusane gia sénane
Ta potámia pu tréchune
Ke poté den girízune
Miázun dákria pu antéchune
Sti chará na chorízune
Stin kardiá páno stázune
Όpos kápote niósane
I agápes pos miázune
Me zoés pu teliósane
|
