Όργανα βρεγμένα υπαίθρια, ολέθρια τα όργανα
σαν όρθια γροθιά του έρωτα, ανθρώπινα κι άναρθρα
σχεδόν υπέρυθρα μας σπρώχναν βαθιά σε κάτι νεόκτιστα
που λες κι οι εποχές τι φτωχές βασανισμένες αγκαλιές.
Σε κρατούσα, ήμουν παιδί κι απάνω σου σκιρτούσα
τα χρόνια πέρασαν σ’ αποζητούσα, ό,τι κι αν έγινα
δεν το αγαπούσα, σ’ αυτό το όρθιο βιαστικό ακουμπούσα
και ξάφνου όρθια σε τραβώ σ’ ένα τανγκό βουβό.
Δε μιλά, θροΐζουν οι κάλτσες της, η μέση της πάμφωτη,
η σάλα πετάει. Στο τανγκό στροφή μέχρι δάπεδο,
το μνήμα μου άναυδο κοιτάει προς τα `δώ και παίρνει
τον εγωισμό των εραστών του τανγκό και αφήνει τον βουβό καημό.
Σε κρατούσα, ήμουν παιδί κι απάνω σου σκιρτούσα
τα χρόνια πέρασαν σ’ αποζητούσα, ό,τι κι αν έγινα
δεν το αγαπούσα, σ’ αυτό το όρθιο βιαστικό ακουμπούσα
και ξάφνου όρθια σε τραβώ σ’ ένα τανγκό βουβό
|
Όrgana vregména ipethria, oléthria ta órgana
san órthia grothiá tu érota, anthrópina ki ánarthra
schedón ipérithra mas spróchnan vathiá se káti neóktista
pu les ki i epochés ti ftochés vasanisménes agkaliés.
Se kratusa, ímun pedí ki apáno su skirtusa
ta chrónia pérasan s’ apozitusa, ó,ti ki an égina
den to agapusa, s’ aftó to órthio viastikó akubusa
ke ksáfnu órthia se travó s’ éna tangkó vuvó.
De milá, throΐzun i káltses tis, i mési tis pámfoti,
i sála petái. Sto tangkó strofí méchri dápedo,
to mníma mu ánafdo kitái pros ta `dó ke perni
ton egismó ton erastón tu tangkó ke afíni ton vuvó kaimó.
Se kratusa, ímun pedí ki apáno su skirtusa
ta chrónia pérasan s’ apozitusa, ó,ti ki an égina
den to agapusa, s’ aftó to órthio viastikó akubusa
ke ksáfnu órthia se travó s’ éna tangkó vuvó
|