|
Ξεκίνησα να φτάσω στο βουνό μου
με πείσμα και απίστευτη ορμή
κουράστηκα κι ως τα μισά του δρόμου
δε μου `μεινε κουράγιο κι αφορμή.
Και στάθηκα για λίγο εκεί μπροστά σου
του κόσμου το μυστήριο να δω,
το νου σου εσύ τον είχες καρφωμένο
στο χρήμα και στ’ ανάξια ιδανικά.
Δε με νοιάζει πια εγώ μαζί σου
τ’ ουρανού τ’ αστέρια να κοιτώ
να μετρώ την ομορφιά του κόσμου
αναλόγως και με το χρυσό.
Και σύρθηκα όλο κάτω και πιο κάτω
θα ξέρεις ίσως για τι σου μιλώ
όσο πιο γρήγορα και πάλι να ξεχάσω
να πάρω δύναμη να σηκωθώ.
Και στάθηκα για λίγο εκεί μπροστά σου
τη μάταιη ζωή κι εγώ να δω
το νου σου στο παχνί, ε;και πέρα βρέχει
κουμάντο είπες κάνει το κακό.
Δε με νοιάζει πια εγώ μαζί σου
τ’ ουρανού τ’ αστέρια να κοιτώ
να μετρώ την ομορφιά του κόσμου
αναλόγως και με το χρυσό.
|
Ksekínisa na ftáso sto vunó mu
me pisma ke apístefti ormí
kurástika ki os ta misá tu drómu
de mu `mine kurágio ki aformí.
Ke státhika gia lígo eki brostá su
tu kósmu to mistírio na do,
to nu su esí ton iches karfoméno
sto chríma ke st’ anáksia idaniká.
De me niázi pia egó mazí su
t’ uranu t’ astéria na kitó
na metró tin omorfiá tu kósmu
analógos ke me to chrisó.
Ke sírthika ólo káto ke pio káto
tha kséris ísos gia ti su miló
óso pio grígora ke páli na ksecháso
na páro dínami na sikothó.
Ke státhika gia lígo eki brostá su
ti mátei zoí ki egó na do
to nu su sto pachní, e;ke péra vréchi
kumánto ipes káni to kakó.
De me niázi pia egó mazí su
t’ uranu t’ astéria na kitó
na metró tin omorfiá tu kósmu
analógos ke me to chrisó.
|
