Τόσα χρόνια πέρασαν κι όμως σε θυμάμαι
και περιμένω εκεί
Στην γωνιά που μ’ άφησες κι όταν δεν κοιμάμαι
αγγίζω πάντα αυτή, την πιο βαθιά πληγή..
Θέλω να βάλω τέρμα το ράδιο
να σπάσουν του αμαξιού τα τζάμια
ν’ ακούσουν όλοι πως λιώνω για σένα
και σ΄αγαπώ ακόμα
Όταν σ’ είδα να γελάς μες το φως της μέρας
μου άλλαξες την ζωή
πέταξε και έφυγε κι έγινε αέρας
και χάθηκε κι αυτή, η πιο βαθιά πληγή
Θέλω να βάλω τέρμα το ράδιο
να σπάσουν του αμαξιού τα τζάμια
ν’ ακούσουν όλοι πως λιώνω για σένα
και σ΄αγαπώ ακόμα
|
Tósa chrónia pérasan ki ómos se thimáme
ke periméno eki
Stin goniá pu m’ áfises ki ótan den kimáme
angizo pánta aftí, tin pio vathiá pligí..
Thélo na válo térma to rádio
na spásun tu amaksiu ta tzámia
n’ akusun óli pos lióno gia séna
ke s΄agapó akóma
Όtan s’ ida na gelás mes to fos tis méras
mu állakses tin zoí
pétakse ke éfige ki égine aéras
ke cháthike ki aftí, i pio vathiá pligí
Thélo na válo térma to rádio
na spásun tu amaksiu ta tzámia
n’ akusun óli pos lióno gia séna
ke s΄agapó akóma
|