Τέτοια μέρα μην τελειώσει ποτέ
Λάμπει σκόνη από υγρή καταιγίδα
λέει το αηδόνι «τραγουδώ ερασταί
απ’ το χιόνι φεύγω κι όλο καταφεύγω
σε μιαν αγκαλιά σαν πατρίδα»
Κι όταν με τυλίγει βαριά συννεφιά
κάτι να με πνίγει το νιώθω
απ’ τον πόθο
Τέτοια μέρα στην τριανταφυλλιά
το φουστάνι μου θα σκίσω, θα ματώσω, θα μεθύσω
αχ, για σένα ομορφιά
Φίλα με όσο αντέχει
ο ουρανός τα φιλιά ν’ ανάβει
τ’ άστρο του να προσέχει
του καθενός που `χει καταλάβει
Τέτοια μέρα θα το πω ξαφνικά
κι αν τυχόν μ’ ακούσει κανένας
στη χρυσή φωτιά μια καδένας
θα του τ’ ορκιστώ, μυστικά
|
Tétia méra min teliósi poté
Lábi skóni apó igrí kategida
léi to aidóni «tragudó eraste
ap’ to chióni fevgo ki ólo katafevgo
se mian agkaliá san patrída»
Ki ótan me tilígi variá sinnefiá
káti na me pnígi to niótho
ap’ ton pótho
Tétia méra stin triantafilliá
to fustáni mu tha skíso, tha matóso, tha methíso
ach, gia séna omorfiá
Fíla me óso antéchi
o uranós ta filiá n’ anávi
t’ ástro tu na proséchi
tu kathenós pu `chi katalávi
Tétia méra tha to po ksafniká
ki an tichón m’ akusi kanénas
sti chrisí fotiá mia kadénas
tha tu t’ orkistó, mistiká
|