|
Τέτοια άπονη ψυχή
δεν την έχω ξαναδεί, μέσα στο ντουνιά,
να πεθαίνω απ’ αγάπη και να μην μου λέει κάτι
για παρηγοριά, αχ, για παρηγοριά.
Ας μπορούσες να με νιώσεις,
λίγη αγάπη να μου δώσεις.
Δεν περνά ούτε λεπτό να μη σε συλλογιστώ,
όπου κι αν βρεθώ,
μα εσύ δε με προσέχεις κι απορώ το πώς αντέχεις
που καρδιοχτυπώ, αχ, που καρδιοχτυπώ.
Ας μπορούσες να με νιώσεις,
λίγη αγάπη να μου δώσεις.
Μαραζώνω σαν περνάς και ποτέ δε με κοιτάς,
πες μου, το “γιατί”,
μια ματιά σου ζητιανεύω, τίποτ’ άλλο δε γυρεύω,
άπονη ψυχή, αχ, άπονη ψυχή.
Ας μπορούσες να με νιώσεις,
λίγη αγάπη να μου δώσεις.
|
Tétia áponi psichí
den tin écho ksanadi, mésa sto ntuniá,
na petheno ap’ agápi ke na min mu léi káti
gia parigoriá, ach, gia parigoriá.
As boruses na me niósis,
lígi agápi na mu dósis.
Den perná ute leptó na mi se sillogistó,
ópu ki an vrethó,
ma esí de me proséchis ki aporó to pós antéchis
pu kardiochtipó, ach, pu kardiochtipó.
As boruses na me niósis,
lígi agápi na mu dósis.
Marazóno san pernás ke poté de me kitás,
pes mu, to “giatí”,
mia matiá su zitianevo, típot’ állo de girevo,
áponi psichí, ach, áponi psichí.
As boruses na me niósis,
lígi agápi na mu dósis.
|
