Θυμάμαι τώρα την ατέλειωτη ώρα
κάθε φορά που το σώμα μου μεθούσες.
Υγρά πετράδια, της αγάπης σημάδια
παραδομένη τη ζωή μου κατακτούσες.
Θα είσαι πάντα εδώ, μέσα στο σπίτι αυτό
να με κρατάς αγκαλιά και να με προστατεύεις,
κι αν είσαι τώρα μακριά, έχουμε ζήσει πολλά,
τα φώτα σβήσαν, αλλά, τι θέλεις, τι γυρεύεις,
αχ! πόσο με παιδεύεις.
Θλιμμένα μάτια, της καρδιάς μου κομμάτια
κάθε βραδιά η μορφή σου με ξυπνάει.
Αχ! θάλασσά μου πως πονάει η καρδιά μου
που δεν ξεχνά ότι τόσο σ’ αγαπάει.
Θα είσαι πάντα εδώ, μέσα στο σπίτι αυτό
να με κρατάς αγκαλιά και να με προστατεύεις,
κι αν είσαι τώρα μακριά, έχουμε ζήσει πολλά,
τα φώτα σβήσαν, αλλά, τι θέλεις, τι γυρεύεις,
αχ! πόσο με παιδεύεις.
|
Thimáme tóra tin atélioti óra
káthe forá pu to sóma mu methuses.
Igrá petrádia, tis agápis simádia
paradoméni ti zoí mu kataktuses.
Tha ise pánta edó, mésa sto spíti aftó
na me kratás agkaliá ke na me prostatevis,
ki an ise tóra makriá, échume zísi pollá,
ta fóta svísan, allá, ti thélis, ti girevis,
ach! póso me pedevis.
Thlimména mátia, tis kardiás mu kommátia
káthe vradiá i morfí su me ksipnái.
Ach! thálassá mu pos ponái i kardiá mu
pu den ksechná óti tóso s’ agapái.
Tha ise pánta edó, mésa sto spíti aftó
na me kratás agkaliá ke na me prostatevis,
ki an ise tóra makriá, échume zísi pollá,
ta fóta svísan, allá, ti thélis, ti girevis,
ach! póso me pedevis.
|