Ένα παιδί, μοναχοπαίδι, αγόρι
ξεμυάλισε της μάγισσας την κόρη
κι αφού τη γλέντησε, αγκάλιασε μιαν άλλη
κι η μάνα της κατάρα του ’δωσε μεγάλη.
“Ποτέ αγάπη εσύ να μη χαρείς,
καταραμένος να ‘σαι όσο ζεις.”
Παντού η κατάρα αυτή τον κυνηγάει
και στη ζωή του όποια αγαπάει
την βρίσκει μ’ άλλον και τον καίει η λαχτάρα,
της μάγισσας έχει αληθεύσει η κατάρα.
“Ποτέ αγάπη εσύ να μη χαρείς,
καταραμένος να ‘σαι όσο ζεις.”
Η ζήλια πια τα μάτια του θολώνει,
την άπιστη αγάπη του σκοτώνει
και μες στη φυλακή κλεισμένος συλλογιέται
της μάγισσας πως η κατάρα εκδικιέται.
“Ποτέ αγάπη εσύ να μη χαρείς,
καταραμένος να ‘σαι όσο ζεις.”
|
Έna pedí, monachopedi, agóri
ksemiálise tis mágissas tin kóri
ki afu ti gléntise, agkáliase mian álli
ki i mána tis katára tu ’dose megáli.
“Poté agápi esí na mi charis,
kataraménos na ‘se óso zis.”
Pantu i katára aftí ton kinigái
ke sti zoí tu ópia agapái
tin vríski m’ állon ke ton kei i lachtára,
tis mágissas échi alithefsi i katára.
“Poté agápi esí na mi charis,
kataraménos na ‘se óso zis.”
I zília pia ta mátia tu tholóni,
tin ápisti agápi tu skotóni
ke mes sti filakí klisménos sillogiéte
tis mágissas pos i katára ekdikiéte.
“Poté agápi esí na mi charis,
kataraménos na ‘se óso zis.”
|