Τον έρωτά φαρμάκωσ’ η μιζέρια
κομμάτιασε η φτώχεια την καρδιά
δεν ήρθανε για μας τα καλοκαίρια
και έγιν’ η ζωή τόσο βαριά
Θα κλείσω τα μάτια, θ’ απλώσω τα χέρια
μακριά από τη φτώχεια, μακριά απ’ τη μιζέρια
θα πάρω τη στράτα κι εγώ τη μεγάλη
θα κλείσω τα μάτια και όπου με βγάλει
Που να βρεθεί ντροπή να με κρατήσει
στη λάσπη και, στην ξύλινη σκεπή
τη φτώχεια που μας έχει γονατίσει
τη νιώθω μεγαλύτερη ντροπή
Θα κλείσω τα μάτια θ’ απλώσω τα χέρια
μακριά από τη φτώχεια μακριά απ’ τη μιζέρια
θα πάρω τη στράτα κι εγώ τη μεγάλη
θα κλείσω τα μάτια και όπου με βγάλει
|
Ton érotá farmákos’ i mizéria
kommátiase i ftóchia tin kardiá
den írthane gia mas ta kalokeria
ke égin’ i zoí tóso variá
Tha kliso ta mátia, th’ aplóso ta chéria
makriá apó ti ftóchia, makriá ap’ ti mizéria
tha páro ti stráta ki egó ti megáli
tha kliso ta mátia ke ópu me vgáli
Pu na vrethi ntropí na me kratísi
sti láspi ke, stin ksílini skepí
ti ftóchia pu mas échi gonatísi
ti niótho megalíteri ntropí
Tha kliso ta mátia th’ aplóso ta chéria
makriá apó ti ftóchia makriá ap’ ti mizéria
tha páro ti stráta ki egó ti megáli
tha kliso ta mátia ke ópu me vgáli
|