|
Είσαι ένα παιδί που κυλά σαν φτερό στα κύματα,
Θεέ μου, περπατάς και μετράς χαλασμούς και κρίματα,
λείπεις που και που κι ο καημός με ψευτιές δε σβήνεται,
πες μου καθαρά που το πας και μ’ εμάς τι γίνεται.
Θα με πας στα σύννεφα, θα με προσγειώσεις,
θα `μαι η αγάπη σου ή θα με προδώσεις,
θα με πας στα σύννεφα, θα με καταστρέψεις,
θα με θες παράφορα ή θα με παιδέψεις.
Είσαι ένα παιδί στη φωτιά σαν χαρτί που καίγεται,
όμως σ’ αγαπώ δυνατά και αυτό να λέγεται,
τούτη η εκδρομή, αφορμή για πολλά εμπόδια,
όταν σε κοιτώ να γελάς σ’ άλλα επεισόδια.
Θα με πας στα σύννεφα, θα με προσγειώσεις,
θα `μαι η αγάπη σου ή θα με προδώσεις,
θα με πας στα σύννεφα, θα με καταστρέψεις,
θα με θες παράφορα ή θα με παιδέψεις.
|
Ise éna pedí pu kilá san fteró sta kímata,
Theé mu, perpatás ke metrás chalasmus ke krímata,
lipis pu ke pu ki o kaimós me pseftiés de svínete,
pes mu kathará pu to pas ke m’ emás ti ginete.
Tha me pas sta sínnefa, tha me prosgiósis,
tha `me i agápi su í tha me prodósis,
tha me pas sta sínnefa, tha me katastrépsis,
tha me thes paráfora í tha me pedépsis.
Ise éna pedí sti fotiá san chartí pu kegete,
ómos s’ agapó dinatá ke aftó na légete,
tuti i ekdromí, aformí gia pollá ebódia,
ótan se kitó na gelás s’ álla episódia.
Tha me pas sta sínnefa, tha me prosgiósis,
tha `me i agápi su í tha me prodósis,
tha me pas sta sínnefa, tha me katastrépsis,
tha me thes paráfora í tha me pedépsis.
|
