Το βλέμμα μου προδίδει της ψυχής τα μυστικά
και πάντοτε σε σένα με γυρίζει
Τα μάτια τα δικά σου χαραγμένα στην καρδιά
ο χρόνος δεν μπορεί πια να τα σβήσει
Πως να τα σβήσει, πως να τα σβήσει
Θα περάσει έτσι λέω
η αγάπη που σου έχω
κι ό,τι ζήσαμε ωραίο θ’ αρνηθώ
Θα περάσει έτσι λέω
αλλά μέρα με τη μέρα καταρρέω
Θα περάσει έτσι λέω
η αγάπη που σου έχω
τις στιγμές όμως που κλαίω σε ζητώ
Θα περάσει έτσι λέω
αλλά μέρα με τη μέρα καταρρέω
Τα λόγια τα δικά μου ματωμένα μυστικά
πως πόναγαν ποτέ δε μαρτυρούσα
Τα λόγια τα δικά σου πυρωμένα λες καρφιά
στα στήθη την καρδιά μου την τρυπούσαν
πως με πονούσαν, πως με πονούσαν
|
To vlémma mu prodídi tis psichís ta mistiká
ke pántote se séna me girízi
Ta mátia ta diká su charagména stin kardiá
o chrónos den bori pia na ta svísi
Pos na ta svísi, pos na ta svísi
Tha perási étsi léo
i agápi pu su écho
ki ó,ti zísame oreo th’ arnithó
Tha perási étsi léo
allá méra me ti méra katarréo
Tha perási étsi léo
i agápi pu su écho
tis stigmés ómos pu kleo se zitó
Tha perási étsi léo
allá méra me ti méra katarréo
Ta lógia ta diká mu matoména mistiká
pos pónagan poté de martirusa
Ta lógia ta diká su piroména les karfiá
sta stíthi tin kardiá mu tin tripusan
pos me ponusan, pos me ponusan
|