|
Κάθεσαι μονάχη,
στου σπιτιού σου τα σκαλιά
με τα χέρια σου στις τσέπες αδειανά
Κάθεσαι κοιτάζεις
τ’ αστέρια τ’ ουρανού
κι όλα σου τα όνειρα
στο φως του φεγγαριού
Θα ‘ρθουνε στιγμές
που όλα αυτά που ζεις
θα ‘ναι μια ανάμνηση παλιά
Έτσι είν’ η ζωή
προχωράει μπροστά
κάθε μέρα κάτι, καινούριο ξεκινά
κι αν χαμογελάσεις…σου γελά
Στης καρδιάς τα μονοπάτια
θα ‘ρθουν μέρες βροχερές
και το γκρίζο της ψυχής σου
θα γεμίσει αστραπές
Όμως κάπου εκεί στο βάθος
θα ‘ρθει ο έρωτας κρυφά
και την Άνοιξη θα φέρει
στη ζωή σου ξαφνικά.
|
Káthese monáchi,
stu spitiu su ta skaliá
me ta chéria su stis tsépes adianá
Káthese kitázis
t’ astéria t’ uranu
ki óla su ta ónira
sto fos tu fengariu
Tha ‘rthune stigmés
pu óla aftá pu zis
tha ‘ne mia anámnisi paliá
Έtsi in’ i zoí
prochorái brostá
káthe méra káti, kenurio ksekiná
ki an chamogelásis…su gelá
Stis kardiás ta monopátia
tha ‘rthun méres vrocherés
ke to gkrízo tis psichís su
tha gemísi astrapés
Όmos kápu eki sto váthos
tha ‘rthi o érotas krifá
ke tin Άniksi tha féri
sti zoí su ksafniká.
|
