Ήταν μια μέρα χλιαρή και βουρκωμένη,
ακουαρέλα που πουλιέται έναν παρά
κι ύστερα έγινε μια νύχτα μεθυσμένη,
με το φεγγάρι να τρελαίνει τα νερά
Η ματιά σου ανοίγει δρόμους
ο καπνός στήνει εμπόδια,
θα ρωτήσω τα τραγούδια
και θα έρθω με τα πόδια
Πεινασμένος σαν το λύκο
και αξύριστος για μέρες,
θα με στήσουνε στον τοίχο
της αγάπης σου οι σφαίρες
Κι όταν φυσήξει μελτεμάκι και με ρίξει
βελόνα στ’ άχυρα και σπίθα στο σωρό
τότε του μπάρμαν η πετσέτα θα στραγγίζει
όλα τα δάκρυα και θα `ρθω να σε βρω
|
Ήtan mia méra chliarí ke vurkoméni,
akuaréla pu puliéte énan pará
ki ístera égine mia níchta methisméni,
me to fengári na treleni ta nerá
I matiá su anigi drómus
o kapnós stíni ebódia,
tha rotíso ta tragudia
ke tha értho me ta pódia
Pinasménos san to líko
ke aksíristos gia méres,
tha me stísune ston ticho
tis agápis su i sferes
Ki ótan fisíksi meltemáki ke me ríksi
velóna st’ áchira ke spítha sto soró
tóte tu bárman i petséta tha strangizi
óla ta dákria ke tha `rtho na se vro
|