Ν’ ανεμίζει στο κατάρτι η ζωή
να φεγγίζουν όλα τ’ άστρα στο πανί
και να ‘χουμε μια θάλασσα γυαλί.
Να φουλάρουμε μ’ ελπίδες και φιλιά
να ξεχάσουμε τις πίκρες στη στεριά
και να ‘ναι καλοτάξιδη η καρδιά.
Βάλε πλώρη
γι αυτά που ονειρευτήκαμε
για το αύριο πρόσω ολοταχώς
μια συγγνώμη
και ξαναγεννηθήκαμε
μια αγκαλιά και η αγάπη ωκεανός.
Να χαράζει η φαντασία διαδρομές
να μετράνε για αιώνες οι στιγμές
και να ‘ναι καλοκαίρια οι εποχές.
Να σαλπάρει συντροφιά μας
κι όλη η γη
να γλεντάμε με κιθάρες
και κρασί
και να ‘ναι πάντα
η θάλασσα γυαλί.
|
N’ anemízi sto katárti i zoí
na fengizun óla t’ ástra sto paní
ke na ‘chume mia thálassa gialí.
Na fulárume m’ elpídes ke filiá
na ksechásume tis píkres sti steriá
ke na ‘ne kalotáksidi i kardiá.
Oále plóri
gi aftá pu onireftíkame
gia to avrio próso olotachós
mia singnómi
ke ksanagennithíkame
mia agkaliá ke i agápi okeanós.
Na charázi i fantasía diadromés
na metráne gia eónes i stigmés
ke na ‘ne kalokeria i epochés.
Na salpári sintrofiá mas
ki óli i gi
na glentáme me kitháres
ke krasí
ke na ‘ne pánta
i thálassa gialí.
|