Είν’ η αγάπη μου πουλί
στα βράχια πληγωμένο
αγόρι προδομένο
μ’ ένα πικρό φιλί
Τι με παιδεύει ένας κρυφός καημός
που κάποιο χέρι μέσα στο μεσημέρι
της πήρε όλο το φως
Θάλασσά μου χωρίς άκρη
πάρ’ τη πίκρα μακριά
πάρ’ τη τη νύχτα, παρ’ το δάκρυ
φέρε φως παρηγοριά
Θάλασσά μου χωρίς άκρη
φέρε φως παρηγοριά
Θάλασσά μου χωρίς άκρη
φέρε φως παρηγοριά
Βγες δελφινάκι χαρωπό
και μ’ όσες τρέλες ξέρεις
λίγη χαρά να φέρεις
στ’ αγόρι π’ αγαπώ
Ένα περβόλι από αφρό φτιάχ’του
και με κοχύλι
φέρ’ του δροσιά στα χείλη
της λησμονιάς νερό
|
In’ i agápi mu pulí
sta vráchia pligoméno
agóri prodoméno
m’ éna pikró filí
Ti me pedevi énas krifós kaimós
pu kápio chéri mésa sto mesiméri
tis píre ólo to fos
Thálassá mu chorís ákri
pár’ ti píkra makriá
pár’ ti ti níchta, par’ to dákri
fére fos parigoriá
Thálassá mu chorís ákri
fére fos parigoriá
Thálassá mu chorís ákri
fére fos parigoriá
Oges delfináki charopó
ke m’ óses tréles kséris
lígi chará na féris
st’ agóri p’ agapó
Έna pervóli apó afró ftiách’tu
ke me kochíli
fér’ tu drosiá sta chili
tis lismoniás neró
|