Το στόμα σου μοσχοβολά βασιλικό και δυόσμο
ένα σχοινάκι μας κρατά δεμένους με τον κόσμο
βγάλ’ το σουγιά και δώσ’ του μια και πάμε να χαθούμε
στης θάλασσας την αγκαλιά έλα να αγαπηθούμε
Άγιε μου Νικόλα βάστα τα κορμιά στα κύματα
Αφροδίτισσα κυρά μου ξέρεις από κρίματα
Σε φίλησα στην κουπαστή κι εσύ δε μου `πες φτάνει
εκεί στην πλώρη την κλειστή σου `πεσε το φουστάνι
το κύμα που μ’ αγκάλιασε δε σβήνει τη φωτιά μου
τι να `ν’ αυτό που μ’ άναψε Χριστέ και Παναγιά μου
Άγιε μου Νικόλα βάστα τα κορμιά στα κύματα
Αφροδίτισσα κυρά μου ξέρεις από κρίματα
|
To stóma su moschovolá vasilikó ke diósmo
éna schináki mas kratá deménus me ton kósmo
vgál’ to sugiá ke dós’ tu mia ke páme na chathume
stis thálassas tin agkaliá éla na agapithume
Άgie mu Nikóla vásta ta kormiá sta kímata
Afrodítissa kirá mu kséris apó krímata
Se fílisa stin kupastí ki esí de mu `pes ftáni
eki stin plóri tin klistí su `pese to fustáni
to kíma pu m’ agkáliase de svíni ti fotiá mu
ti na `n’ aftó pu m’ ánapse Christé ke Panagiá mu
Άgie mu Nikóla vásta ta kormiá sta kímata
Afrodítissa kirá mu kséris apó krímata
|