Θεέ μου, δε σ’ αρνήθηκα ποτέ μου,
μα τώρα μία χάρη σου ζήτω
Αυτή που θα ’ρθει απόψε άφησέ με
μια νύχτα να την έχω για θεό.
Κι αν παρασυρθώ στην αδυναμία μου,
να τιμωρηθώ για την αμαρτία μου.
Είμαι πιο μικρός απ’ τη δύναμή σου,
μα άνθρωπο εσύ μ’ έπλασες, θυμήσου.
Θεέ μου, δεν αμάρτησε εκείνη,
αμάρτησα εγώ, τ’ ομολογώ.
Σε μένα ρίξε όλη την ευθύνη,
δε φταίει που εγώ την αγαπώ.
Κι αν παρασυρθώ στην αδυναμία μου,
να τιμωρηθώ για την αμαρτία μου.
Είμαι πιο μικρός απ’ τη δύναμή σου,
μα άνθρωπο εσύ μ’ έπλασες, θυμήσου.
|
Theé mu, de s’ arníthika poté mu,
ma tóra mía chári su zíto
Aftí pu tha ’rthi apópse áfisé me
mia níchta na tin écho gia theó.
Ki an parasirthó stin adinamía mu,
na timorithó gia tin amartía mu.
Ime pio mikrós ap’ ti dínamí su,
ma ánthropo esí m’ éplases, thimísu.
Theé mu, den amártise ekini,
amártisa egó, t’ omologó.
Se ména ríkse óli tin efthíni,
de ftei pu egó tin agapó.
Ki an parasirthó stin adinamía mu,
na timorithó gia tin amartía mu.
Ime pio mikrós ap’ ti dínamí su,
ma ánthropo esí m’ éplases, thimísu.
|