|
Σήμερα θ’ αναστενάξει και θα κλάψει
όλος ο ντουνιάς κι η πλάση,
θα ‘ναι η τελευταία ώρα, θα χτυπήσει η καμπάνα,
κλάψε με γλυκιά μου μάνα, κλάψε με πικρά.
Ο ντουνιάς θ’ αναστενάξει
και η μάνα, αχ! η μάνα μου θα κλάψει.
Ένα σπίτι θα ρημάξει, θα ρημάξει
κι όλος ο ντουνιάς θα κλάψει,
πριν την ώρα μου πεθαίνω, Παναγιά μου, αχ! τι κρίμα,
πώς θα μπει στο μαύρο μνήμα τέτοια λεβεντιά.
Ο ντουνιάς θ’ αναστενάξει
και η μάνα, αχ! η μάνα μου θα κλάψει.
Σήμερα θ’ αναστενάξει και θα κλάψει
όλος ο ντουνιάς κι η πλάση,
έχε γεια γλυκιά μου αγάπη, θ’ ανταμώσουμε και πάλι,
μέσα στη ζωή την άλλη θα σε καρτερώ.
Ο ντουνιάς θ’ αναστενάξει
και η μάνα, αχ! η μάνα μου θα κλάψει.
|
Símera th’ anastenáksi ke tha klápsi
ólos o ntuniás ki i plási,
tha ‘ne i teleftea óra, tha chtipísi i kabána,
klápse me glikiá mu mána, klápse me pikrá.
O ntuniás th’ anastenáksi
ke i mána, ach! i mána mu tha klápsi.
Έna spíti tha rimáksi, tha rimáksi
ki ólos o ntuniás tha klápsi,
prin tin óra mu petheno, Panagiá mu, ach! ti kríma,
pós tha bi sto mavro mníma tétia leventiá.
O ntuniás th’ anastenáksi
ke i mána, ach! i mána mu tha klápsi.
Símera th’ anastenáksi ke tha klápsi
ólos o ntuniás ki i plási,
éche gia glikiá mu agápi, th’ antamósume ke páli,
mésa sti zoí tin álli tha se karteró.
O ntuniás th’ anastenáksi
ke i mána, ach! i mána mu tha klápsi.
|
