|
Είναι στιγμές που ξεγελώ
τον ίδιο μου τον εαυτό
και “δε βαριέσαι’’ ψιθυρίζω,
κι ας έγινε όλη μου η ζωή
σαν άστρο που έπεσε στη γη
να το θυμάμαι, τι κερδίζω.
Και πόσο ντρέπομαι, και παραδέχομαι
πως δεν αντέχω πια, θέλω να σε δω.
Θέλω να σε δω, για λίγο να σε δω,
θέλω να σε δω κι ας πάψω πια να ζω,
θέλω να σε δω γι’ ακόμα μια φορά,
θέλω να σε δω κι ας πέθαινα μετά.
Είναι στιγμές που σε ξεχνώ
κι ένα χαμόγελο μικρό
μέσ’ απ’ τα χείλη μου ξεφεύγει,
με τον καθρέφτη μου μιλώ
του λέω πως δε σ’ αγαπώ
όμως εκείνος μ’ αποφεύγει.
Και πόσο ντρέπομαι, και παραδέχομαι
πως δεν αντέχω πια, θέλω να σε δω.
Θέλω να σε δω, για λίγο να σε δω,
θέλω να σε δω κι ας πάψω πια να ζω,
θέλω να σε δω γι’ ακόμα μια φορά,
θέλω να σε δω κι ας πέθαινα μετά.
|
Ine stigmés pu ksegeló
ton ídio mu ton eaftó
ke “de variése’’ psithirízo,
ki as égine óli mu i zoí
san ástro pu épese sti gi
na to thimáme, ti kerdízo.
Ke póso ntrépome, ke paradéchome
pos den antécho pia, thélo na se do.
Thélo na se do, gia lígo na se do,
thélo na se do ki as pápso pia na zo,
thélo na se do gi’ akóma mia forá,
thélo na se do ki as péthena metá.
Ine stigmés pu se ksechnó
ki éna chamógelo mikró
més’ ap’ ta chili mu ksefevgi,
me ton kathréfti mu miló
tu léo pos de s’ agapó
ómos ekinos m’ apofevgi.
Ke póso ntrépome, ke paradéchome
pos den antécho pia, thélo na se do.
Thélo na se do, gia lígo na se do,
thélo na se do ki as pápso pia na zo,
thélo na se do gi’ akóma mia forá,
thélo na se do ki as péthena metá.
|
