|
Τώρα δακρύζω πιο πολύ από ποτέ
κι όλο γεμίζω το ποτήρι σου καφέ
έτσι για να `χω μια εικόνα απ’ τα παλιά
Τώρα σε ψάχνω σ’ ένα αστέρι του ουρανού
όνειρα φριάχνω μ’ ένα ψέμα του μυαλού
έτσι νομίζω ό,τι σ’ έχω αγκαλιά
Θέλω πάλι να σε δω
εδώ να `ρθεις
Θέλω ένα σ’ αγαπώ
να πω, να πεις
Θέλω πάλι να σε δω
εγώ για σένα μόνο ζω
Τώρα δε σ’ έχω και δεν έχω τι να πω
όσο αντέχω θα φωνάζω σ’ αγαπώ
λόγια θα λέω που δεν έχω ξαναπεί
Τώρα το ξέρω ό,τι άξιζες πολλά
κι αν υποφέρω δεν το έκρυψα καλά
μόνη μου κλαίω κι ας μ’ ακούσει η σιωπή
|
Tóra dakrízo pio polí apó poté
ki ólo gemízo to potíri su kafé
étsi gia na `cho mia ikóna ap’ ta paliá
Tóra se psáchno s’ éna astéri tu uranu
ónira friáchno m’ éna pséma tu mialu
étsi nomízo ó,ti s’ écho agkaliá
Thélo páli na se do
edó na `rthis
Thélo éna s’ agapó
na po, na pis
Thélo páli na se do
egó gia séna móno zo
Tóra de s’ écho ke den écho ti na po
óso antécho tha fonázo s’ agapó
lógia tha léo pu den écho ksanapi
Tóra to kséro ó,ti áksizes pollá
ki an ipoféro den to ékripsa kalá
móni mu kleo ki as m’ akusi i siopí
|
