Την όγδοη μέρα ο Θεός
έφτιαξε και το μπαγλαμά,
το πιάνει κι ο αρχάγγελος
κι αρχίζει τον καρσιλαμά.
Μπαγλαμαδάκι μου, χρυσό κλειδάκι μου
την πόρτα άνοιξε μιας άπονης καρδιάς
κι από την άβυσσο μες στην Παράδεισο
να μπω μιαν ώρα κάποιας όμορφης βραδιάς.
Ο άγγελος κάποια βραδιά
έπεσε να ξεκουραστεί,
ο μπάτης φύσηξε κρυφά
κι έκλεψε τ’ όργανο στη γη.
Ο κόσμος γύρω χάνεται
κι εμείς συνέχεια μπαγλαμά,
γιατί μπορεί στο γλέντι μας
η γη να γεννηθεί ξανά.
|
Tin ógdoi méra o Theós
éftiakse ke to baglamá,
to piáni ki o archángelos
ki archízi ton karsilamá.
Baglamadáki mu, chrisó klidáki mu
tin pórta ánikse mias áponis kardiás
ki apó tin ávisso mes stin Parádiso
na bo mian óra kápias ómorfis vradiás.
O ángelos kápia vradiá
épese na ksekurasti,
o bátis físikse krifá
ki éklepse t’ órgano sti gi.
O kósmos giro chánete
ki emis sinéchia baglamá,
giatí bori sto glénti mas
i gi na gennithi ksaná.
|